EPILOG

Jeden dzień po burzy, kiedy najmniej się tego spodziewasz, wschodzi słońce.

-&-

Mimo późnej godziny i środka tygodnia, do Barcelony przyjechała cała piłkarska śmietanka towarzyska, dziennikarze każdej możliwej gazety, emerytowani piłkarze, a także celebryci. Camp Nou to pojemny stadion, jednak miejsc nie starczyło dla wszystkich. Niewtajemniczeni mogą zastanawiać się, skąd tak ogromne zainteresowanie ligowym meczem FC Barcelony z Getafe, które utonęło gdzieś w dole tabeli. Otóż dzisiaj wszystkie oczy kierują się nie na całe drużyny, ale na niego - Boga piłki nożnej, Lionela Messiego. Nawet przez dwa lata jego absencji, ciężko było zapomnieć o takiej postaci. Żywej legendy, najlepszego piłkarza wszechczasów, cracka z innej planety. Dzisiaj zdobywca czterech Złotych Piłek i łamacz wszelkich rekordów zmartwychwstanie. Jego piękna historia będzie czarować nas na nowo, ale z lekką aktualizacją. Argentyńczyk przedstawił nam kolejną, która zapewne znajdzie miejsce w jego kolejnej biografii. Historię, która udowadnia, że dla tego człowieka nie ma rzeczy niemożliwych, nie tylko jeśli chodzi o piłkę. Cały świat został zainspirowany opowieścią nie tylko o wielkim powrocie i zaciętej walce, ale także o bardziej prywatnej sekcji życia legendarnej dziesiątki. Zmotywowany przez własną żonę, a także syna, dla którego chce grać. Całość brzmi banalnie, jednak wszystko ma swój początek. W tym wypadku, bardzo trudny początek historii, która doprowadziła nas aż tutaj. 

-&-

Jest dopiero 20 minuta meczu, jednak publiczność jest na tyle zniecierpliwiona, że nie wyraża zainteresowania meczem. Każdy pyta 'gdzie jest Messi?', panuje ogólny chaos i wspólne czekanie na historyczny moment. Nikt nie widział wcześniej czegoś takiego. Schowany w drugim rzędzie ławki rezerwowej Lionel Messi jest tak spragniony gry, że jego wzrok przypomina wzrok głodnego lwa. Określenie wręcz idealne. 

-&-

Piłkarze schodzą do szatni, a trybuny wciąż nie widzą Argentyńczyka. Z ogromną goryczą wymalowaną na twarzach, część kibiców wychodzi by zwiedzać inną część Camp Nou.

-&-

Druga połowa trwa zaledwie pięć minut. Na stadionie panuje euforia, gdy wszyscy nareszcie mogą go zobaczyć przy linii bocznej na rozgrzewce. Kiedy komentator krzyczy głośne "MEEEESSSIIIII!", widzowie układają ogromną mozaikę z napisem "BIENVENIDOS D10S!". Jest głośno jak nigdy wcześniej. Skandowane jest nazwisko zawodnika z "10" na plecach. Piłkarzom ciężko skupić się na grze, gdy tyle się dzieje. Oni również są zniecierpliwieni, chcą jak najszybszego zmartwychwstania kolegi z drużyny. Widocznie osłabiła się ich gra ze świadomością, że za chwilę wejdzie on - najlepszy piłkarz świata. Ale czy wciąż taki sam?

-&- 

60. minuta meczu. Mecz zatrzymany po aucie i to jest ta chwila. Kibice powstawali z miejsc, razem z nimi władze klubu, wielkie legendy futbolu, piłkarze klubów innych państw. Przy linii bocznej Cules widzą to za czym tak bardzo tęsknili - Lionela Andresa Messiego w stroju FC Barcelony. "Messi! Messi! Messi!" powtarzane do znudzenia (choć ciężko by taki dźwięk miał się znudzić) jest co raz głośniejsze. Do gwiazdy wieczoru zbliża się Andres Iniesta. Leo wciąż szeroko się uśmiecha, ale wyraźnie widać, że chciałby przyśpieszyć te wejście. Gdy w końcu Iniesta stoi na przeciwko jego, po chwili wymieniania porozumiewawczych spojrzeń Hiszpan objął zmieniającego go piłkarza, jednak ten szybko się wyrwał i wybiegł na boisko. Powtarzane hucznie nazwisko staje się niesłyszalne, ponieważ teraz widzowie wydają okrzyki radości. Najgłośniejsze okrzyki radości, jakie kiedykolwiek słyszał ten stadion. Prawdopodobnie bardzo szkodliwe dla rocznego synka Messiego, który ogląda mecz z ławki rezerwowych na kolanach własnej mamy. Tak kończy się jedna historia, która daje początek drugiej.

***

No więc, to koniec. Pierwszy blog, który udało mi się doprowadzić do końca, a trochę ich było. :)

Dziękuje jeszcze raz wszystkim i każdemu z osobna, kto kiedykolwiek przeczytał choć jeden rozdział, a nawet zdanie. Nie mam już siły na dalsze gadanie, myślę, że to co chciałam powiedzieć - powiedziałam przy ostatnim rozdziale. Smutno mi kończyć ten blog i do ostatniej chwili trudno było mi kończyć pisanie epilogu. Byłam bardzo przywiązana to tej historii. :) Mam nadzieję, że wy również będziecie tęsknić za tym blogiem. :)

Dziękuję. ♥